آنها به ستاره‌ها حیات می‌بخشند و از طرفی دیگر با مرگ یک ستاره متولد می‌شوند. سحابی یا “nebulae”از لاتین کلمه‌ی ابر آمده است و سحابی‌ها عموما ابرهای عظیمی از گاز و غبارند که از عناصر بنیادی و ساده‌ای مثل هیدروژن تشکیل شده‌اند. برهمکنش بین این عناصر از یک طرف ستاره‌ها را شکل می‌دهد و از طرفی دیگر، سبب می‌شود که سحابی‌ها را در اشکال مختلفی ببینیم. مثلا شکل سحابی خرچنگ در فاصله ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، مدیون انفجاری ابر نواختری یک ستاره است که مقدار زیادی ماده را در فضا پراکنده کرده است. در نهایت موادی که در این انفجار تولید شده‌اند، ستاره‌های نوزاد را تغذیه خواهند کرد.
سحابی اسکیمو در فاصله 5 هزار سال نوری از ما قرار دارد و با تلسکوپ کوچکی در جهت صورت فلکی صورت فلکی جوزا قابل تشخیص است. سحابی های بازتابی ابرهایی از گاز و غبار هستند که توسط ستاره ها روشن می شوند. نمونه ای از این سحابی ها سحابی های اطراف هستند ستاره های درخشاندر خوشه Pleiades. برخی از سحابی‌ها آنقدر روشن هستند که با چشم غیر مسلح هم دیده می‌شوند. سحابی شکارچی یکی از این سحابی‌ها است که بین ستارگان شمشیر صورت فلکی شکارچی قرار دارد.
این موجهای ضربه‌ای مواد میان ستاره‌ای را آشفته می‌کنند و شاید فرآیند فرو ریزش گرانشی را که سرانجام باعث تشکیل ستارگان در ابرهای میان ستاره‌ای می‌شود، آغاز می‌کنند. از هنگام اختراع تلسکوپ ، هیچ ابر نواختری در کهکشان ما کشف نشده است. اگر ابر نواختری بوجود می‌آمد، تا چندین ماه ، در آسمان به تابناکی ماه می‌درخشید. اگر آن ابر نواختر فرضی به زمین بسیار نزدیک می‌بود، می‌توانست جو زمین را منهدم کند.
- بقایای ابرنواختری توسط یک موج ضربه‌ای در حال انبساط محدود شده است و شامل موادی می‌شود که به بیرون پرتاب شده‌اند و در حال انبساط هستند.
- علت این است که بیشتر ستاره‌های ضعیف در پشت سحابی قرار گرفته اند و روشنایی آنها به اندازه ی ثابت دلتا m کاهش می‌یابد.
- یک سحابی انعکاسی نادر به اصطلاح پژواک نوری است که پس از طغیان نوا در سال 1901 در صورت فلکی برساوش مشاهده شد.
- این روزها با وجود آلودگی نوری، هنوز هم میتوان برخی سحابی‌ها را با چشم غیرمسلح مشاهده کرد.
همه چیز درباره سحابی ها، محل تولد ستارگان
سحابی های تاریک، که به سحابی های جذبی نیز معروفند، هیچ تشعشعی از خود ندارند، ولی ممکن است نورهای جذب شده را به شکل امواج رادیویی یا انرژی مادون قرمز دوباره بتابانند. شاید جرم سحابی های تاریک چندین هزار بار از جرم خورشید بیشتر باشد. اگر یک سحابی به اندازه کافی جرم داشته باشد، در نقطه ای از زمان موادش فشرده شده و تبدیل به ستاره می شود. سحابی های تاریک- ابرهای متراکم (معمولاً مولکولی) از گاز بین ستاره ای و غبار بین ستاره ای. آنها به دلیل جذب بین ستاره ای نور توسط غبار شفاف نیستند.
قدیمی‌ترین اسناد مربوط به سحابی‌ها حدود هزار سال سن دارند. از جمله زیباترین و بزرگترین سحابی‌های آسمان و در واقع بزرگترین سحابی آسمان تابستان میتوان به سحابی مرداب از قدر 5 در صورت فلکی قوس اشاره کرد. هنگامی که ستاره بصورت ابرنواختر منفجر می‌شود، لایه‌های گازی بیرونی آن برای تشکیل بقایای ابر نواختری تابان ، متلاشی شده و با سرعت از هسته‌اش فاصله میگیرند. برخی از انفجارات آنقدر شدیدند که حتی خود هسته نابود می‌شود.
زمانی که ستاره بقدر کافی جرم از دست داد، دمایش افزایش یافته و نور اشعه‌ی فرابنفشی ساطع می کند که باعث یونش تمام مواد اطرافش، که خودش کمی قبل‌تر از دست داده بود می شود. این شاخه که خود شامل زیرشاخه‌ای دیگر به اسم سحابی پیش-سیاره نما می شود، شامل جرمی نجومیست که بخشی کوتاه از عمرش را در ستاره‌ای در حال شکل‌گیری میگذراند. این یک فاز سریع و زودگذر است که شامل اواخر شاخه‌ی عظیم مجانبی و بدنبالش سحابی سیاره نماست. اجرام آسمانی ای که سحابی نامیده شده‌اند، در چهار دسته‌ی اصلی جای می گیرند. اکثر آنها در رده‌ی سحابی‌های نشری قرار میگیرند، بدین معنی که مرزهای مشخصی ندارند. میتوان آنها را براساس رفتارشان با نورمرئی به دو دسته‌ی دیگر تقسیم‌بندی کرد- “سحابی نشری” و “سحابی بازتابی”.
این اشعه ماوراlet بنفش گازی را که توسط تابش یونیزان دفع می شود ، روشن می کند و بنابراین سحابی سیاره شکل می گیرد. اگر وارد سحابی بشویم می توانیم یک خوشه باز را ببینیم که از حدود 30 ستاره پنهان شده توسط گازها تشکیل شده است. کل جرمی که در سحابی های این نوع تشکیل می شود ، حدود 800 برابر از جرم خورشید است. ستارگان از نوع طیفی O می توانند در شعاع 350 سال نوری گاز را یونیزه کنند.